Колку што беа потенцирани позитивните аспекти на КП, како и економските, социјалните и еколошките мотивации за усвојување практики на КП, моделот не може да избега од некои критики и ограничувања.
Првиот проблем е поврзан со димензијата на одржливост на концептот. Додека оваа димензија се користи за промовирање на КП, таканаречениот „бумеранг ефект“ го доведува во прашање неговото позитивно влијание врз животната средина, бидејќи тоа може да доведе до зголемување на побарувачката за ресурси. Автомобилската индустрија добро го илустрира овој потенцијален ризик бидејќи ниската цена за пристап до заедничко возило, во споредба со сопственоста, може да ги поттикне потрошувачите да ја зголемат употребата на овој загадувачки начин на транспорт, иако тие можеби користеле јавни позелени опции за движење како што се јавниот превоз, велосипеди или пешачење.
Критичарите до КП, исто така, го споменуваат ризикот од поттикнување нееднаквост на богатството, бидејќи тие што можат да си дозволат да поседуваат средства, добиваат дополнителни финансиски придобивки. Ова е илустрирано во секторот за сместување бидејќи оние кои можат да си дозволат да изнајмат атрактивни сместувачки капацитети, обично веќе имаат релативно добар приход.
Друг ризик од КП е неговиот потенцијален придонес за несигурност на работата за поединци кои би се решиле да живеат според овој модел бидејќи „понекогаш не е сигурно дури и од еден час до другиот дали ќе има работа, што ќе повлече и колку ќе се плати “. Всуштност, овие лица се потпираат на привремени, краткорочни и договори засновани на задачи, честопати со многу слаба социјална заштита.
Sources : Palgan (2017), Ciulli (2019). Schmid-Drüner (2016).