Η βιομηχανική μας οικονομία βασίζεται επί του παρόντος σε ένα γραμμικό μοντέλο κατανάλωσης πόρων που ακολουθεί ένα πρότυπο «πάρε – φτιάξε – πέταξε». Οι εταιρείες εξάγουν υλικά, καταναλώνουν ενέργεια και εργασία για την κατασκευή ενός προϊόντος και το πωλούν σε έναν τελικό καταναλωτή, ο οποίος στη συνέχεια το απορρίπτει όταν δεν εξυπηρετεί πλέον τον σκοπό του.
Αυτή η εκμετάλλευση των πόρων είχε ήδη ανακοινωθεί στη γαλλική εφημερίδα Le Producteur – 1/10/1825 (Wikipedia, 2021): «Είναι θέμα ανάπτυξης και διάδοσης των αρχών μιας νέας φιλοσοφίας. Αυτή η φιλοσοφία, που βασίζεται σε μια νέα αντίληψη για την ανθρώπινη φύση, αναγνωρίζει ότι ο προορισμός του είδους, σε αυτόν τον κόσμο, είναι να εκμεταλλευτεί και να τροποποιήσει προς όφελός του την εξωτερική φύση».
Χρησιμοποιώντας αυτό το γραμμικό μοντέλο, καταναλώνουμε de facto πόρους, οι οποίοι είναι πεπερασμένοι, για την παραγωγή αποβλήτων! Ακόμα κι αν έχουν ληφθεί πολλά ατομικά και θεσμικά μέτρα για τη βελτίωση της αποδοτικότητας των πόρων, το τρέχον σύστημά μας, που βασίζεται στην κατανάλωση πόρων, συνεπάγεται σημαντικές απώλειες σε όλη την αλυσίδα αξίας.